çok acıdı.
ben bi gün çok ölmüştüm.
bi gün ben...
bi gün...
senin olacağını biliyordum, gün, eskizlerine geldiğinde zamanın, çok ama çok bi geçtiğinde herşeyin herşeyinden, dokunuşlarının ölümlere gebe olduğunu biliyorken, dokunamazken, bakarken ama kaçırırken gözlerini, hissederken ama dillendiremezken, sarsılırken her nefes benzeşinde, gitmesini istemediğinde hep ama gidiverdiğinde,gitmesini istemediğimde hep ama gidiverdiğinde salınırken rüzgarın arkası berisinde boşca, ... bu acı hiç bitmez, kelimesizliğin ardına kapılıp kısırlaşmış dururken kapının ardında, hiç bir şeyin ama hiç bir şeyin - bak yine aynısı bu, daha önce de olmuş idi hatırla kendini hatırla hatırla hatırla - sonlanamayacağını... sonlanmak neydi? bitmesi evet bu kısıklığın bitmesi, diğerinin başlayabilmesi, ama başlayamayacak olması, ama hiç bir şeyin hiç bir şeyin gelmemesi...
gibiydi bi gün...
sonra ben bi dize okudum.
abartılacak bir şey yokken hem de
diken diken oldu ruhum.
"ellerim, babamın ellerine benzemeye başladı"
