yürümek..

üvercinka (2)

"öyle bir yerdeyim ki

ne karanfil ne kurbağa

bir yanım mavi yosun

dalgalanır sularda

dostum dostum

güzel dostum

bu ne beter çizgidir bu

bu ne çıldırtan denge

yaprak döker bir yanımız

bir yanımız bahar bahçe.."

h. hüseyin korkmazgil

öyle bir yerdeyim ki; tüm anlamların kendini boğduğu, tüm boğumların kendini yeniden anlamlandırdığı, adlandırdığı, anlamsızlık duvarına çarpılan, o her kertede bir kere daha çekirdeğe, manaya, "öz" e inen o magmanın lavlarını akıtıyorum içimdeki volkanlardan.. hani yaşam boyunca katbekat, bir daha bir daha inilen o çukurlar, sonra çıkılan o merdivenler içimde bir kuyunun Yusuf'unu boğsa da; işte yine yukarıda dolunay ve sonra güneş ve işte yine devinim; bitmeyen türküsü dünyanın..

nereye gitsen olmaz'lığın, nerede dursan kalmaz'lığın o yürek titreten serçe telaşları, o huzur arayışı, dönüp dolanıp kendini "dünya" denilen o "güvercin dolu avlular"da buluyor illâ; ve ben illâ ki elimde bir tabak buğday ile karışıyorum kanat seslerine güvercinlerin, çünkü yaşam denilen ülke hep bir kanat çırpışına gebe, hep canlılığın, diriliğin, kinetiğin vücut bulduğu yerde yürünebilir yollara açılıyor..

işte öyle bir yerdeyim ki; "yürümek" denilen o engebeli yokuşlar, mavi sulara açılıyor eninde sonunda; yürümek denilen o durmaz koşu denizleşiyor, derinleşiyor ve yüzmeye evriliyor, baharın uçsuz bucaksız, davetkâr coşkusu bir biçimde kendi fitilini ateşliyor ve evet gençliğim eyvah; yolların açmazlandığı yerde ömür törpüleniyor, bir daha bileyleniyor sonra keskin, parlak bıçaklarla ve iç gıcırtısı hep, çok uzaklarda bir serçe ıslığına karışıyor..

dönenip durdukça insan, kendi etrafında, dünyanın etrafında ve illâ ki güneşe yazgılı bir yaşam ayininin ıslah olmaz kavgasında; bir kez daha bir kez daha anlıyor aslında önceleri ne kadar anlamadığını, çemberler içre kıvrılıp durdukça girdaplaşan anlam kuyusunun aslında nasıl "en iç"teki çemberi bulacağını, "en dış"a doğru yolculuğun hiç bitmeyeceğini..

Bu hiç bitmeyen yolculukta Mevlâna'dan dem vurup Mesnevi'de duraklamak da var, "Yunus'tan Nazım'a", Baudelaire'den Nietzsche'ye yol almak da, Platon'dan söz açıp "eflatun"a vararak değişmez ve kesin tek gerçeği aramak da ama;
herkes kendi kütüphanesinin sisiphos'u oluyor sonunda, hep sırtta o kamburla bir aşağı bir yukarı "çıdam karıncaları" gibi yürümek; ama işte yine en önemli "yaşama uğraşı" olan; "yürümek"e açılıyor tüm kapılar..

Yürümek

Yürümek;
yürümeyenleri
arkanda boş sokaklar gibi bırakarak,
havaları boydan boya yarıp ikiye
bir mavzer gözü gibi
karanlığın gözüne bakarak
                              yürümek!..
Yürümek;
dost omuzbaşlarını
omuzlarının yanında duyup,
kelleni orta yere
yüreğini yumruklarının içine koyup
                               yürümek!..
Yürümek;
yolunda pusuya yattıklarını,
arkadan çelme attıklarını
                            bilerek
                            yürümek...
Yürümek;
yürekten
gülerekten
          yürümek.. yürekten gülerekten yürümek..

...

Nazım Hikmet

Wine Not.. ?

üvercinka (0)

Music is the wine that fills the cup of silence.

Robert Fripp.

her şey ayrı yazılır; her şey ayrı..

üvercinka (0)

Her şey gider, her şey geri gelir, sonrasızca döner varlık çarkı. Her şey ölür, her şey yine çiçeklenir; sonrasızca sürer varlık yılı. Her şey parçalanır, yine birleşir her şey; sonrasızca kurar kendini aynı varlık evi. Bütün nesneler ayrılırlar, bütün nesneler yine esenleşirler, sonrasızca bağlı kalır kendine varlık halkası. Her an yeniden başlar varlık, "ora" denen küre döner her "bura"nın çevresinde… Orta her yerdedir. Eğridir yolu ebediliğin!.."

Böyle Buyurdu Zerdüşt / F. Nietzsche

"Hırsla Çakarım Kibriti.."

üvercinka (0)

erkekçe olsun isterim

dostluk da düşmanlık da

hiçbiri olmaz halbuki.

(Ahmed Arif)

Duru Zamanlar..

üvercinka (0)

İnsan bazen geç kalıyor. İnsan bazen geç farkediyor geç kaldığını.
Bazen insan, inadına müziğin, inadına şiirin, inadına ezginin, inadına ruhun kalbine iniyor, indiği yerlerden çıkamıyor bazen insan, takılıp düşüyor uçurumlara.. Tıpkı Tanju Duru gibi.

Ben bir zaman önce bir şarkıya aşık oldum, "ömrümün şarkılarından" oldu, öylesine sevdim, hiç bilmeden kimin, niyesi olduğunu.. Kendisi şöyle bir şarkıydı, ne güzel'di, dosttu, belkiydi, hep'ti.. Şimdi di'li geçmiş zamanların anısına hürmet etse de, gelecek zamanlara da sirayet edecek belli ki..

"Duru Zamanlar" ın Tanju Duru'su imiş meğer o.. Ezginin Günlüğü imiş zaten evvelden. O hani bizden şarkılar filan, hep, ilintiliymiş onunla.. Sonra sonra ben , yani şimdi, yani geç kalınca; bir akşam Akın Eldes dinleyince öğrenmişim bunları, dostmuş, dostlukmuş, buralar hep duruymuş sonra.. Akın Eldes'miş, içimizden geçen trenlermiş sonra..

Tanju Duru sonra; ayağı kaymış bu dünyadan, uçurumlar hep düşmekmiş, düş'müş zaten bize.. Şarkılarını bize bırakıp gitmiş, dağlar viran olmuş kalanlara..

Fotoğraflar kalmış geriye yine, onları hoyrat bir makasla, ah eski bir fotoğraftan oymuşlar..